Zzp’er zijn in het Corona tijdperk
Wat er nu aan de hand is met de corona crisis, doet me beseffen dat ik moet loslaten. Loslaten van verwachtingen, loslaten van de status quo. Hoe de dingen nu zijn. En de verandering te leren omarmen. De situatie is definitief veranderd en we weten niet hoe het eruit gaat zien. Of je nu een buffer hebt voor een paar maanden of helemaal niet, er zijn grote veranderingen gaande. Het roept de vraag op wat heb ik nodig om te kunnen leven? Wat heb ik nodig om te kunnen bestaan? En waar komt de spanning vandaan?
Spanning door Corona
Komt de spanning uit het proberen krampachtig vast te houden aan wat er was? Ben ik bereid om mijn armen te openen voor de toekomst, wat die ook moge zijn? Er is heel veel onzekerheid nu. Mijn eigen neiging bij onzekerheid is om nog meer vast te houden aan datgene wat ik weet, datgene wat ik ken. Maar al na een aantal dagen merk ik dat vasthouden aan dat wat zeker is, pijnlijker is dan loslaten. Er is een bepaalde ‘contractie’ rond de onzekerheid en die neemt met de dag toe. Ik voel dat deze periode een uitnodiging is om het te laten gaan. Dan maar geen vastigheid, dan maar geen zekerheden. De illusie van vastigheid, van je kunnen verlaten op de omstandigheden, voor mij komt die nu vrij pijnlijk aan het licht. Natuurlijk neem je deel aan de samenleving, je vraagt om hulp waar nodig, je blijft meedoen, je bent zorgvuldig met je uitgaven. Maar misschien is het definitief anders vanaf nu, misschien keren we weer terug naar het oude. We weten het gewoon niet.
Hoe ga ik met Corona om?
Terwijl ik dit schrijf zie ik een klein koolmeesje landen op de heg van de buren. Dit beestje weet van niets. Het ervaart geen corona crisis. Het is druk bezig met zoeken naar voedsel en uit de klauwen blijven van onze kater Charlie. Hij leeft in dit moment. Het koolmeesje triggert me. Het is een symbolische uitnodiging van het leven om me te ontspannen in dit moment en me te richten op wat nu nodig is. De uitnodiging is om los te laten, de verwachting los te laten dat ik de status quo kan behouden. Want die verwachting zorgt voor enorm veel spanning en angst. Als het moet veranderen laat het maar gebeuren. Wat overigens niet wil zeggen dat je achterover leunt en het maar over je heen laat komen. Het betekent loslaten van het constante gevecht tegen de verandering die de komst van corona teweeg bracht. De verandering die altijd van moment tot moment plaatsvindt. Dit is een delicate balans tussen actief blijven en berusten. Tussen overgave aan verandering die onvermijdelijk is en datgene wat wel behouden kan worden. En dat is niet zwart of wit. Het is niet of/of. Het is en/en.
Het koolmeesje triggert me. Het is een symbolische uitnodiging van het leven om me te ontspannen in dit moment en me te richten op wat nu nodig is.
Bram de Wit
Dat is van moment tot moment de zoektocht.
Schijnveiligheid blootgelegd door corona
De schijnveiligheid is nu tijdelijk blootgelegd. Het is de uitnodiging om van moment tot moment te reageren op de dingen zoals ze zijn. Misschien is dat eigenlijk ook hoe de realiteit is. We weten niet hoe de toekomst zal zijn. Het verleden biedt geen garanties voor het heden of de toekomst. Enige wat we werkelijk kunnen doen is ontspannen in dit moment en wakker en open blijven. De paden die doodlopen niet meer inslaan. Niet meer met ons hoofd tegen de muur bonken in de hoop dat de muur wijkt. Misschien wel een nieuw pad inslaan.
Aanvaarden dat de toekomst niet zeker is
Mijn boeddhistische training borrelt weer op. Niets is vast, alles is vergankelijk staat nu weer in een scherp daglicht. Het enige wat we werkelijk hebben is dit huidige moment. Aanvaarden dat de toekomst niet zeker is, hoezeer we ook die zekerheid willen hebben. Dat is de balans tussen aanvaarding dat we niet weten hoe het zal zijn en werken aan de toekomst. Balans is niet een bepaalde plek, een bepaalde vastigheid. Balans is hoe je reageert, met een frisse blik, of ingesleten reactiepatronen. Mijn ingesleten patroon is angst. Angst voor de toekomst, angst voor onzekerheid. Angst voor verandering. Dat is een grammofoonplaat uit de oude doos. Hetzelfde liedje wat zich al een groot deel van mijn leven herhaalt. Het koolmeesje gaf mij de uitnodiging om het liedje te laten zijn voor wat het is. Me te herinneren aan mijn training. Ik hoef er niet altijd naar te luisteren. Ik kan ook op een andere manier reageren. Meer open, meer ontvankelijk voor wat er nu is. Je best blijven doen en je tegelijkertijd telkens weer te ontspannen.
Automatische reactie vs Bewuste respons
Benieuwd hoe je kan werken met je (negatieve) reactiviteit wanneer je met tegenslag te maken krijgt? In deze video geef ik je een aantal handvaten om mee aan de slag te gaan: